G'day mates, how ya doin?
Daar ben ik dan eindelijk met een blog.
Het waren lange, drukke, spannende maar vooral leuke dagen sinds ik ben aangekomen in Australië.
So let's start at the beginning!
Het begon allemaal op vrijdag 18 juli.
De zenuwen gierden al door m'n lichaam.
Today is the day!!
Koffer was ingepakt, handbagage stond klaar en na alles drie dubbel gecheckt te hebben, was ik er klaar voor.
Het eerste afscheid vond thuis al plaats, namelijk van m'n allerliefste, leukste harige vriendje Thor. Man, wat was dat moeilijk...
Het arme beestje wist niet wat hem overkwam met al m'n knuffels, aaien en kusjes haha.
Ik besloot om maar snel in de auto te gaan zitten voordat er een waterval van dikke tranen over hem heen zou komen.
Op het moment dat we wegreden, zag ik dat Thor op de hoek van de straat kwam zitten.
Just to say goodbye.... of hij dacht 'yes, die is weg, hallooooo rust'.
Goed.. inmiddels m'n vriendinnetje Martine opgehaald die met ons mee ging naar Schiphol.
Vreemd om te denken dat ik haar voorlopig niet meer zie in real life.
Dus in de auto nog maar wat herinneringen opgehaald en vooral hard gelachen.
We waren ruim op tijd op Schiphol, dus alle tijd om nog het één en ander te doen.
Eerst maar ingecheckt zodat ik m'n koffer niet mee hoefde te slepen.
M'n koffer werd ook doorgelabeld, dus tijdens m'n overstap in Londen en Dubai hoefde ik hem niet op te halen, ideaal!
Nog een paar uur te gaan voor vertrek.
M'n broer was ook naar Schiphol gekomen om afscheid van me te nemen.
Voordat het zover was, hebben we nog een hapje gegeten.
Als echte Nederlander wilde ik het land verlaten met een laatste, lekkere en grote pannenkoek.
Dus op naar de pannenkoekenboer.
Oké, ik wil niet vervelend zijn maar hoe moeilijk is het om een pannenkoek te maken??
Ik heb zelden zo'n kluns gezien als diegene die onze pannenkoek maakte. Misschien was hijzelf wel gewoon een pannenkoek?
Serieus, als je een pannenkoek maakt met spek en kaas. Dan doe je toch eerst de spek in de pan, beslag erover, pannenkoek gaar laten worden, omdraaien en dan pas de kaas erop? Nee, meneer vond het handig om eerst het beslag in de pan te doen, dan de spek en kaas, onderkant gaar laten worden en dan pas omdraaien zodat de kaas en spek vastkoekte aan de pan. En dan zeggen, tja het wint niet de schoonheidsprijs maar het is wel eetbaar. Uhh, juist... misschien een cursus pannenkoeken bakken? (toch Martine)
Anyway, m'n eerste vlucht richting Australië was naar London Heathrow. Om 19:15 uur zou deze vertrekken, dus had ik afgesproken dat ik om 18:00 uur afscheid zou nemen en door de douane zou gaan. Zo had ik nog wat tijd om bij te komen van alle emoties...
Echter kwam ik erachter dat m'n vlucht vertraagd was naar 20:20 uur, dus had ik nog geen zin om al afscheid nemen en dan om twee uur alleen te zitten.
Dus er werden nog wat foto's gemaakt met m'n 'let's run away to Australia' shirt.
En dan, het moment waar ik ontzettend tegenop zag... Afscheid nemen.
Je weet dat het komt en je probeert je sterk te houden, maar waarom eigenlijk?
Het is gewoon moeilijk om afscheid te nemen van dierbaren. Dus ja, waarom jezelf 'groot' houden en je ook gewoon lekker kan huilen met z'n allen.
Dan ben je het tenminste kwijt toch?! Het is niet alleen een grote stap voor mij, maar ook voor m'n ouders. Die moeten mij ook laten gaan.
Na 3 dikke knuffels, zoenen en de laatste mooie woorden ben ik door de douane gegaan.
En ik moet zeggen dat ik me best goed voelde. Ik was er helemaal klaar voor en m'n knopje ging om. Het knopje dat zich richt op het nieuwe en spannende avontuur in Australië.
De eerste vlucht naar London Heathrow ging goed. Het is natuurlijk ook maar een klein stukje vliegen in vergelijking van London naar Dubai of van Dubai naar Melbourne.
Op London Heathrow aangekomen moest ik met een bus van terminal 5 naar terminal 3. Die zou om de 7 minuten rijden... wat niet zo was. Nu maakte dat mij niet zo uit, want ik had nog genoeg tijd om over te stappen op het vliegtuig naar Dubai. Maar er zaten ook mensen in het vliegtuig die maar 20 min overstaptijd hadden.
Als je nog niet op London Heathrow bent geweest dan denk je echt dat je op een soort industriegebied bent geland. Het is echt een onwijs lelijk vliegveld!
Bij de gates heb je dan wel een aantal winkels, maar het is vrij compact allemaal. Thank god was er wel een Starbucks, dus een verse chai tea latte ging er goed in.
Doordat ze ruim een uur van te voren begonnen met boarden, hoefde ik niet lang te wachten. Naar Dubai vloog ik met een airbus A380. Om je even een idee te geven hoe groot dat is, in een 'normaal' vliegtuig passen zo'n 525 passengiers en in de airbus A380 er passen er 853 passengiers in!!! Het vliegtuig beschikt dan ook over twee verdiepingen, niet dat ik daar veel van gemerkt heb, maar vindt het wel een bijzonder idee.
De vlucht naar Dubai vertrok 50 minuten later dan gepland, omdat ze wat problemen hadden met het laden van de bagage. Hmm, ik zeg niks....
Maar niet veel later stegen op en vertrokken we richting Dubai.
Om de vlucht even samen te vatten: au m'n arme billetjes... wat een lange zit!!! En dan te bedenken dat ik vanaf Dubai nog 13 uur in het vliegtuig moest zitten. Iets in de richting van #nevernotstilzitten.
Goed... op het vliegveld van Dubai ontmoette ik Shannon, Marc en de kids. Het laatste stuk vlogen we met z'n allen naar Melbourne. Echter zaten zij wat verder in het vliegtuig, maar het is wel een fijn idee dat je in hetzelfde vliegtuig zit.
Ja, het waren lange zit(uren) en ja, je doet geen oog dicht in het vliegtuig. Toch geprobeerd om in slaap te komen, want na het niet slapen in het vliegtuig van London naar Dubai dat hakt er toch wel in.
Het is best een hele happening voor het lichaam, je moet ineens omschakelen naar een andere tijdzone terwijl je eigenlijk nog leeft op de tijd van Nederland.
Om 6:00 uur zijn we veilig geland op de luchthaven van Melbourne. Van de captain hoorde we dat de buitentemperatuur zo'n 8 graden was!!! Ja, 8 graden.....like freaking cold!!!!
Maar voordat we naar buiten gingen, moest ik nog langs de immigration om een stempel te krijgen. In het vliegtuig krijgt iedereen een soort vragenlijsje waar je je gegevens in moet vullen, in welke staat je verblijft, hoeveel je meeneemt en om welke reden je daar blijft; werk, studie, familliebezoek en nog een paar andere vragen.
Dat vragenlijstje lever je in bij de immigration samen met je paspoort en checken ze wat je hebt ingevuld.
Nu had ik verwacht dat ik m'n reden uit moest leggen en m'n Working Holiday Visa moest laten zien, maar ik had een zeer goedgehumeurde man (of het was gewoon het feit dat het te vroeg was voor moeilijke vragen), maar ik kreeg direct een stempel en mocht doorlopen om m'n koffer op te halen.
Appeltje, eitje... koffer was er namelijk ook snel en zo had ik m'n intrede gedaan in Australië!!!
Inmiddels zijn we al weer een paar dagen verder en heb ik al behoorlijk wat gezien, gehoord en geleerd.
Els, de au pair die hier al 2,5 jaar is, neemt me deze week mee op sleeptouw. Ze laat me alles zien in en om het huis.
Echt enorm fijn om zo langzaam maar zeker te wennen aan het idee dat je aan de andere kant van de wereld zit en dat je je eigen plekje gaat vinden.
Ondanks de brakke eerste dagen, zijn de eerste dingen al geregeld. Het aanschaffen van een Australische telefoonnummer, het aanmaken van een bankaccount en het rijden in de auto aan de linkerkant. Jeetje, wat is dat vreemd ineens haha. Op zich is het rijden aan de linkernant wel te doen, maar je hebt de neiging om meer naar links uit te wijken. Nu is dat niet zo vervelend als je alleen rijdt, maar wanneer je iemand op de passagierstoel hebt zitten, kan dat voor diegene best eng zijn.
Maar oefening baart kunst!
De omgeving in en om Mount Eliza is echt prachtig en eindeloos!
Mount Eliza is gelegen aan de kust en ligt tussen de grote centra van Frankston en Mornington op de populaire vakantiebestemming van de Mornington Peninsula. Nu is het er nog vrij rustig, omdat het winter is. Maar in de zomer komt alles weer tot leven en kan men genieten van de verschillende bays en beaches.
Ik kan eigenlijk nog wel uren doorgaan, maar dan gaat het een heel boekwerk worden. Dus voor nu hou ik het hierbij en ga ik proberen over een paar dagen weer een paar avonturen en foto's op m'n blog te plaatsen.
Bedankt voor het lezen, geniet van je dag en stuur alsjeblieft wat warmte en zon hierheen :)
Liefs, Inge