Hardlopen…
Je kunt het overal doen.
Binnen of buiten.
In de regen, de zon of zelfs sneeuw.
Het enige wat je nodig hebt zijn goede hardloopschoenen.
En dan is de weg of loopband voor jou.
Let’s run away to Australia.
De tekst die op m’n hardloopshirt staat.
Hét shirt dat ik aanhad tijdens de 10 km van Rotterdam en waar ik toen een dik vet PR liep.
Hét shirt waarmee ik bekend maakte dat ik naar Australië zou gaan.
Hét shirt waar ik veel mooie kilometers in heb mogen maken.
En dan… ben ik hem vergeten in Nederland.
*huilpoppetje*
Goed, gelukkig kan ik ook in andere shirts rennen.
En zo begon ik m’n eerste run hier in Aussie op de loopband.
Nog nooit had ik op de loopband hardgelopen, dus een nieuwe uitdaging.
80 verschillende knopjes voor snelheid, tijd en verschillende trainingen.
Knopje aan, Inge erop en starten maar.
Voetje voor voetje.
Blik vooruit.
Adem in en adem uit.
Hup, hup, hup!
10 minuten later…
Waar is de knop voor ’een mooie omgeving?’
Man, wat is dat saai op de loopband zeg.
Dat had ik natuurlijk van te voren ook wel kunnen bedenken, maar wilde het toch even proberen.
Voor een korte run of een intervalletje is de loopband ideaal.
Maar als ik een lange run zou doen, dan never nooit op de loopband.
Tenzij de loopband op een heel mooi plekje zou staan… met mooi uitzicht op zee of knappe mannen.
Uitzicht, dat heb je hier wel.
Genoeg uitzicht zelfs.
Mount Eliza, de naam zegt het al, ligt op een berg.
Vanuit de woonkamer/keuken kijk je uit op Port Phillip Bay.
Daar kan ik niet lang genoeg naar kijken.
En dan heb ik het nog niet over de zonsondergangen gehad die je hier hebt.
Niet te beschrijven hoe mooi!
Vorige week was het dan zover.
M’n eerste run in Mount Eliza.
Ik had een route gemaakt via m’n Nike plus account.
En aangezien ik niet de beste ben in het onthouden van routes, had ik de straatnamen op m’n hand geschreven.
Dat kon niet misgaan…
De eerste meters gingen erg lekker.
Dat was ook bergaf richting Port Phillip Bay.
Ik liep op een onverharde weg en hoorde het water op de achtergrond.
Vlak voordat ik de eerste kilometer erop had zitten, kwam ik tot stilstand.
Want wat mijn ogen toen zagen, is niet te beschrijven hoe mooi.
Ik was gestopt bij een klein uitzichtpunt over het strand … en Port Phillip Bay.
Wauw, wauw, wauw… echt ongelooflijk hoe mooi het hier is.
Ik kon er nog uren blijven staan, maar ik moest verder.
Dus vol goede moed ging ik weer verder.
Ik kwam uit bij twee trappen en een smal bruggetje.
Hoppa, nog even wat trailwerk erbij.
Na drie kilometer stond ik hijgend en bezweet boven op een heuvel.
Kijkend naar de straatnamen op m’n hand en het bordje in de straat… nee, dat is niet helemaal hetzelfde.
Oké, oriënteren en denken waar ik naar toe moet. (ik had natuurlijk dezelfde route terug kunnen rennen, maar dat vond ik niet leuk).
Links, rechts, rechtdoor…. al iets bekends?
Uuh, nee?
Dus weer verder als een kind zoekend naar z’n moeder.
Kijken, denken en stiekem ook een beetje lachen over het feit dat ik natuurlijk weer verkeerd moet lopen.
Maar dan.. een paar meters verder kwam ik uit in het centrum van Mount Eliza.
Nu wist ik de weg weer, want hier had ik met de auto gereden.
Nog een kleine twee kilometer richting huis en m’n eerste run in de buitenlucht zit erop.
Het was een kleine zoektocht, maar ik heb werkelijk genoten van elke meter die ik heb gerend.
De route was best zwaar, want je hebt een paar pittige heuvels erin zitten.
Maar dat maakt het niet minder mooi.
Deze week wil ik de andere kant gaan ontdekken in Mount Eliza.
Misschien moet ik dan de TomTom maar meenemen…
Liefs, Inge