Melbourne Marathon

De dag is eindelijk aangebroken.
Zondag 12 oktober 2014.
De dag van de marathon van Melbourne.
Mijn eerste marathon.
De voorbereiding was niet lang, maar de kilometers zijn gemaakt.
Of het genoeg is, daar zou ik vandaag achter komen.

Om 04:00 uur, ja echt, 04:00 uur ging mijn wekker. Mijn god, wat een hel van een nacht. Heb alle uren voorbij zien komen. De angst om door m’n wekker heen te slapen was sterker dan de slaap die ik nodig had. Goed.. bed uit, douche in, hardloopkleding aan, power voedsel naar binnen werken en nog even relaxen.
De start van de marathon was om 7 uur en lag zo’n 3,5 km van het appartement. Ik wilde minstens 45 min van te voren aanwezig zijn, dus vertrok ik rond 05:45 uur richting de Melbourne Cricket Ground Het zou met de trein nog geen eens 5 minuten zijn, maar aangezien het zondag was, reden de treinen niet zo vroeg. Dat gold ook voor de tram. Een taxi was een optie geweest, maar eigenwijs zoals ik was (of ben), besloot ik om naar de MCG te lopen. Ik zag het als een soort warming up. 
Het was nog donker en op straat kwam ik verschillende mensen tegen die naar huis gingen na een avondje stappen. Loop je daar in je hardloopkleding… Gelukkig kwam ik even verder wat andere hardlopers tegen en volgde ik de weg naar de MCG waar ik mijn tas met warme spullen achter kon laten. 

06:45 uur richting de startlijn waar ik een plekje zocht tussen ontelbaar andere hardlopers. Voor de 10e keer checkte ik m’n veters, maakte ik m’n horloge startklaar en zette ik m’n marathon playlist aan.
Wat ik dacht en hoe ik me voelde? Ik dacht aan het feit hoe GEK je moet zijn om 42,2 km te rennen om 7 uur in de OCHTEND,  maar ik voelde me er klaar voor.
This is it!

Start - 6 km 
De start was magisch. Het gevoel dat je één van de marathon runners bent die wordt aangemoedigd door het publiek langs het parcours.. hallooo kippenvel!
Door alle adrenaline moest ik me wel inhouden om niet te hard van start te gaan. Anders zou de man met de hamer me wel heel snel komen vergezellen en daar zat ik niet op te wachten. Na 1 km kwamen we uit bij Flinders Street Station en sloegen we linksaf naar St Kilda Road. Wel 5 km lang mochten we op deze weg rennen. Gelukkig was er genoeg te zijn onderweg. Zo staken we de Yarra Rivier over, rende wel langs de Victoria Barracks en de Shrine of Remembrance waarna we uitkwamen bij het Albert Park.
Run status: comfortabel 

7 - 14 km
Inmiddels was de zon gaan schijnen. Nogal vervelend zo recht in je gezicht. Normaal draag ik een zonnebril tijdens het rennen (behalve als het regent uiteraard), maar de start was nog in het donker dus besloot ik m’n zonnebril in m’n tas te laten. Oogjes toeknijpen en focussen op iets anders zoals het feit dat we op het Australian Grand Prix Circuit rennen. Ik dacht al, wat loop dat lekker snel! 
Nee, even zonder geintjes. Ik had een zeer fijne pace gevonden, zo rond de 5”32’ per km. Eigenlijk schrok ik er een beetje van, maar ik liep werkelijk vanzelf. Ik genoot echt van de omgeving en zat (of liep) ook regelmatig om me heen te kijken wat ik zag. 
En wat ik zag was toch wel bijzonder. De omgeving sowieso, maar voor mij liep er een man zonder hardloopschoenen aan! Aan zijn kleding te zien denk ik dat het een buddhist was. Hoe bizar is dat?! De marathon lopen op je eigen vlees zonder enige ondersteuning van fluweel zachte sokjes en schoenen met demping. Het leek hem niet eens moeite te kosten. Respect voor deze meneer!
Rond de 12 km vond ik het tijd voor een energie snoepje en wat water. Dus aangekomen bij het drinkstation neem ik een slok waarvan ik dacht dat het water was en trek een vies gezicht… afwasmiddelsap oftewel sportdrank. Gadverdamme! Ik drink het maar op aangezien ik al het vocht goed kan gebruiken.
Run status: flying! 

15 - 23 km
Na het Albert Park slaan we rechtsaf richting St Kilda. Ja, dat klinkt bekend! Daar heb ik heel wat kilometers afgelegd. Bij St Kilda slaan we nogmaals rechtsaf en rennen we een lang stuk richting Port Melbourne waar we een U-turn maken.
Je kon merken dat het steeds warmer werd. Een aantal runners doen het rustig aan of nemen een wandelpauze. Ik ren rustig verder en maak alleen een korte stop bij het drinkstation op de 21 km om dit keer wel water te drinken en een gel in te nemen.
Rechts had je een fantastisch uitzicht over Port Phillip Bay en de St Kilda Pier terwijl je links de andere runners van de marathon kon zien rennen. Desondanks de warmte liep ik nog steeds super lekker! Beentjes voelden goed.
Run status: endorfine 



24 - 30 km
St Kilda beach gepasseerd en de andere kant op richting Point Ormond. Een lichte helling omhoog, maar had daar niet zoveel last van. Toch zag ik om me heen al heel wat runners vechten tegen de vermoeidheid en/of zware benen. Misschien zijn zij toch iets te hard van stapel gegaan? 
Gelukkig leeft het publiek erg goed mee en helpen ze de renners door extra te juichen en snoepjes uit te delen. 
Ik pakte op de 28 km weer een drinkbeker aan en nam een slok, bah weer afwasmiddelsap. Het zal wel ergens goed voor zijn, dus drink het maar op en ren rustig verder richting de 30 km. Hmm, toch voelt er iets niet goed… ik probeer er doorheen te rennen, maar besluit om even een toilet op te zoeken. Verdere details zal ik jullie besparen haha. 
Run status: geïrriteerd 

31 - 35 km
Goed, na wat ongemakken en een korte onderbreking (waar ik toch een beetje van baal) slaan we rechtsaf op Fitzroy Street waar we terug rennen richting St Kilda Road. Na een redelijk platte route langs St Kilda Beach, mogen we nu gaan klimmen. Aangezien ik alle energie kan gebruiken, neem ik op de 31 km nog een gel in met een flinke scheut water (geen afwasmiddelsap meer voor mij). 
De weg is lang en het is warm, te warm! Ze hadden voorspeld dat het 27 graden zou worden, nou dat was het volgens mij wel. Ik kan me er aardig doorheen slepen, maar of het fijn rent… nee. 
Op de 34 km volgt weer een korte drinkstop, m’n lichaam vraag erom. Ik begin te merken dat m’n benen het zwaar krijgen. Om kramp te voorkomen, drink ik twee bekertjes water en ga weer verder. Nog 7,2 km te gaan.
Run status: zweterig, maar still going strong


36 - 40 km 
Na een lange, zeer lange rechte weg nemen we een afslag richting de Queen Victoria Gardens. Daar komt het zwaarste punt, een pittige klim in de volle zon. Het punt waar de meeste runners breken. Het punt waar de man met de hamer komt en waar ik dus niet de spijker wilde zijn!
Het punt waar ik mezelf even moed in moest praten. Ik citeer uit de film ’De Marathon’.
Sommige mensen zeggen, tijdens de marathon kom je jezelf tegen
Onzin…
Tijdens de marathon bepaal je wie dat je bent.
Bij elke meter, bij elke stap bepaal je wie je bent.

Opgeven is voor mij geen optie. Nooit.
Blik vooruit en denken aan al het moois wat ik nog ga zien.
Run status: vertrouwen 



41 km en finish
De laatste kilometers van de marathon waren adembenemend. Het moment dat je langs Flinders Street Station rent waar normaal honderden mensen de weg oversteken. Het publiek langs de route die je juichend naar de finish helpen. Wauw… KIPPENVEL!
En dan, nog 700 meter te gaan. De laatste kleine, maar pittige heuvel. De finish is in het zicht, ik geef me laatste energie en ren, vlieg, zweef over de finishlijn.
Run status: RUNNERSHIGH!

Ik ben gefinisht.
Ik ben klaar!
Ik heb gewoon een freaking marathon gelopen….. wat?!
Dat gevoel is onbetaalbaar!

Tijd: 04:01:00



Het was een gevecht.
Een gevecht die ik niet op wilde geven. 
Helaas heb ik onderweg naar de finish veel mensen langs de kant zien zitten en liggen.
Kramp, vermoeidheid en uitdroging. 
Pittig, maar dat hoort er helaas ook bij.
Van elke run, wedstrijd of geen wedstrijd, leer weer nieuwe dingen. 
Ik drink in ieder geval geen afwasmiddelsap meer… dan had ik toch misschien onder de 4 uur kunnen lopen?

Ik hoor een nieuwe uitdaging?!

In ieder geval wil ik jullie ontzettend bedanken voor alle support. Ik heb zoveel lieve, leuke en motiverende berichtjes gekregen. En ik had er heel graag allemaal op willen reageren, maar doordat ik nauwelijks internetverbinding had in Melbourne ging dat erg lastig. 
Dat betekent niet dat ik het niet super waardeer!!
Dus een hele hele hele BIG THANKS voor jullie en heel veel liefs vanuit Mount Eliza

Ps. meer foto's zijn later te vinden op de facebookpagina van Run2Australia.